klap, klap
Wielki słownik ortograficzny PWN*
Słownik języka polskiego PWN*
klap «wykrzyknik, zwykle powtarzany, nazywający dźwięk, jaki powstaje wtedy, gdy jeden przedmiot uderza o drugi»
klapnąć — klapać
1. «uderzyć czymś płaskim o coś, powodując powstanie głuchego dźwięku»
2. «poruszyć szczęką»
3. klapnąć «upaść bezładnie na coś lub usiąść»
4. klapnąć «lekko uderzyć dłonią»
5. klapać «o głuszczu: wydawać głos w czasie tokowania»
klapa I
• klapowy • klapka • klapeczka
1. «pokrywa na zawiasach zamykająca jakiś otwór»
2. «wyłóg przy kołnierzu płaszcza, marynarki itp.; też: część ubrania zaginana i odkładana»
3. «element zamykający zaworu klapowego»
4. «urządzenie w postaci wychylanego lub wysuwanego elementu skrzydła samolotu, zmniejszające prędkość i ułatwiające lądowanie»
5. «okrągła, ruchoma przykrywka metalowa służąca do zamykania otworów bocznych w instrumentach dętych w celu zmiany wysokości dźwięku»
• klapowy • klapka • klapeczka
